Με συμφέρει να το πουλήσω το μαγαζί;

Του Γιώργου Κράλογλου

Μόνο χρόνο μπορεί να κερδίσει, από εδώ και πέρα, η κυβέρνηση προκειμένου να γκρεμίσει τα «κάστρα» των κρατικών μονοπωλίων στην ενέργεια, στις συγκοινωνίες, στα νερά και οπουδήποτε αλλού ορθώνεται η δεσποτική συμπεριφορά του αποτυχημένου κράτους «επιχειρηματία».

Τα «κάστρα» και τα «οχυρά» που πάνω από 40 χρόνια περιφρούρησαν και περιφρουρούν μόνο συμφέροντα, πελατειακές σχέσεις και τη συντεχνιακή νοοτροπία των επαγγελματιών συνδικαλιστών. Τη γνωστή απαράδεκτη νοοτροπία που έφθασε στις ημέρες μας να εκφράζεται με συνθήματα αναίδειας και θρασύτητας όπως «σύντροφοι θα ματώσουμε» ή « θα συγκρουστούμε για να προστατέψουμε τα συμφέροντα του ελληνικού λαού».

Την περασμένη Τρίτη παρουσιάσαμε στο Capital.gr το μήνυμα τους προέδρου της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ προς τους συντρόφους του βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Στο ρεπορτάζ αυτό έγιναν περίπου 40 οργισμένα σχόλια από αναγνώστες του Capital. Τα διάβασα προσεκτικότατα (όπως κάνω κάθε φορά και με όλα τα σχόλια που γίνονται στα δικά μου γραπτά) και διαπίστωσα ότι ΟΥΤΕ ΕΝΑ σχόλιο δεν δικαιολόγησε την συγκεκριμένη συνδικαλιστική αναίδεια.

Γνωρίζω μάλιστα ότι το απαράδεκτο αυτό συνδικαλιστικό σύνθημα ερμηνεύθηκε (από την πολιτική ηγεσία) ως «βούτυρο στο ψωμί» της κυβέρνησης...

Αυτός είναι και ο λόγος που (ασφαλώς εκτός από την συγκυρία) επιλέχθηκε ως «Κερκόπορτα» για την «άλωση» των κρατικών μονοπωλίων η ΔΕΗ.

Να είστε δε βέβαιοι ότι η αγορά της ενέργειας θα ανοίξει οριστικά μέχρι το τέλος του χρόνου ανεξάρτητα από το σχήμα και από την «μαγική εικόνα» παρουσίας που θα έχει (σε πρώτη φάση ή για κάποια φάση) το δημόσιο.

Οι δε αστειότητες με το παιχνίδι της κολοκυθιάς «πουλάμε το 40% των λιγνιτικών και υδροηλεκτρικών μονάδων και γιατί να πουλήσουμε τις μονάδες και δεν πουλάμε...» θα συνεχιστούν, αλλά μόνο για να μπερδέψουν τα πράγματα.

Φαίνεται ότι ο πρωθυπουργός κ. Γ. Παπανδρέου και ο υπουργός Οικονομικών κ. Γ. Παπακωνσταντίνου έχουν αντιληφθεί την πραγματικότητα και συμπεριφέρονται (προς το παρόν τουλάχιστον) ρεαλιστικά. Είναι θετικό αυτό γιατί έτσι δεν θα χρειασθούν βίαια μέτρα κατάργησης των μονοπωλίων μέσα σε μεγάλη αναστάτωση και κοινωνική σύγχυση.

Έτσι το άνοιγμα των αγορών (που είναι απείρως αποτελεσματικότερο για την οικονομία και από το άνοιγμα των επαγγελμάτων) θα αποτελέσει την νέα σελίδα της οικονομίας στην οποία ίσως αρχίσει να γράφεται και το πρώτο κεφάλαιο για την ανάπτυξη.

Άλλος, αποτελεσματικός, δρόμος για την ανάπτυξη δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή.

Όταν το κράτος αποτελεί το αποκούμπι των επιχειρηματιών εκείνων (η σωρεία των σκανδάλων μαρτυρεί την πραγματικότητα) που μέσα από πελατειακές σχέσεις με τα κόμματα κατάφεραν να το έχουν κυριολεκτικά στην τσέπη τους.

Όταν οι ΔΕΚΟ είναι αποκούμπι για να βολεύονται όλες οι κομματικές ανάγκες πως μπορούμε να μιλάμε για ανταγωνιστική εσωτερική αγορά στην οποία ο ιδιώτης θα φέρει κεφάλαια.

Όταν τέλος δεν υπάρχει σαφές αναπτυξιακό πλέγμα μέτρων με αναπτυξιακής λογικής φορολογική πολιτική και όχι αμιγώς εισπρακτική από πού και πως θα γίνουν επενδύσεις στην χώρα.

Η αποκρατικοποίηση είναι συνεπώς (στην φάση αυτή) μονόδρομος για την έξοδο από την κρίση και την αντιμετώπιση της ανεργίας που θα φθάσει το 20% το 2011.

Μένει ίσως να δούμε την κοινωνική προσφορά αυτών των ΔΕΚΟ. Και χωρίς να ξεχνάμε τον ΟΤΕ του παρελθόντος και τους «εκβιασμούς» για να πάρουμε τηλεφωνική παροχή ας πάμε στη ΔΕΗ που υποτίθεται ότι μας δίνει φθηνό ρεύμα σήμερα αλλά μας κρύβει τα χρέη της των περίπου 5 δισ. ευρώ, τα «καπέλα» των ΑΠΕ και άλλα πολλά... Από την ΔΕΗ ας κοιτάξουμε τις κρατικές ΔΕΚΟ των συγκοινωνιών που μας ζητάνε τώρα 10 δισ. ευρώ με μοναδικό επιχείρημα την κοινωνική τους προσφορά...

Είναι συνεπώς λάθος να συνδέουμε τις χρόνιες αυτές παθογένειες της οικονομίας μόνο με τους δανειστές μας και τα μνημόνια.

Οι στυγνοί αυτοί δανειστές επιβάλλουν πράγματι στην Ελλάδα τους όρους τους γιατί η Ελλάδα όσο χρωστάει δεν είναι σε θέση όχι μόνο να επιβάλλει αλλά ούτε να βάλει δικούς της όρους στο τραπέζι. Και όλα τα άλλα τα περί δυναμικών αντιστάσεων είναι βλακώδη παραμύθια για τους ιθαγενείς Έλληνες.

Ας ξεφύγουμε λοιπόν από την μιζέρια της σκέψης αυτής και ας ψάξουμε να δούμε ποιοι και πόσο μας δουλεύουν στο όνομα μιας δήθεν κοινωνικής πολιτικής. Εάν βρούμε ότι μας δουλεύουν οι πολιτικοί ας το σημειώσουμε για τις επόμενες εκλογές. Όταν όμως επιτρέπουμε να μας δουλεύουν οι συντεχνίες των επαγγελματιών συνδικαλιστών είμαστε ασυγχώρητοι. Και μας δουλεύουν αν σημειώσουμε δύο πράγματα. Πόσοι από τους «σκληρούς» συνδικαλιστές της τελευταίας 25ετίας βρίσκονται σήμερα στην Βουλή και ταΐζονται από την τσέπη μας. Δεύτερον την ειρωνεία της «αγωνιστικής» συμμαχίας της ΓΣΕΕ με την ΑΔΕΔΥ. Τη συμμαχία δηλαδή των εργαζομένων που δεν ξέρουν αν αύριο θα έχουν δουλειά με τους βολεμένους κρατικούς υπαλλήλους που δεν απολύονται. Τους βολεμένους που απλά μετατίθενται σε άλλες θέσεις. Και αυτές ανάλογα με τις «κομματικές άκρες» που έχουν και την σχέση τους με το κάθε κυβερνητικό κόμμα.

πηγή