Προχθες είχα την τύχη να παρευρεθώ στο πανηγύρι του Αγαθονησίου, παραμονή της εορτής του πολιούχου του νησιού, του Αγ. Παντελεήμονα. Καταφθάσαμε εκεί με ιδιωτικό σκάφος και την φιλοξενία μας, ανέλαβε προς τιμήν μας, ο δήμαρχος του νησιού. Μας καλωσόρισε στο σπίτι του και αφού είπαμε τα λίγα τυπικά βγήκαμε προς <<εξερεύνηση>> του νησιού.
Το Αγαθονήσι είναι ένα μικροσκοπικό νησάκι δεκατεσσάρων τετραγωνικών χιλιομέτρων, πολύ κοντά στην Τουρκία. Έγινε γνωστότερο μετά την επίσκεψη του Προέδρου της Δημοκρατίας τον Ιανουάριο του 2009 για τον εορτασμό των Θεοφανείων. Εκατόν πενήντα μόλις κάτοικοι, προσπαθούν να αντιμετωπίσουν όλα τα προβλήματα που έχει μια μικρή κοινωνία, από την ανάγκη για φως, νερό, τηλέφωνο και τροφή μέχρι τις ορδές των λαθρομεταναστών που φτάνουν εκεί από την γείτονα χώρα και εισβάλλουν ακόμη και στα λιγοστά σπίτια για να ικανοποιήσουν την πείνα τους.
Οδηγός μας στο νησί ορίστηκε ο Νεκτάριος, ένας καλοκάγαθος (σαν το νησί του) και πάντα χαμογελαστός άνθρωπος που αναλαμβάνει πρόθυμα οποιαδήποτε εργασία ώστε να βοηθήσει τον τόπο του, παρόλο που δεν έχει κάποιο οικονομικό αντάλλαγμα απ’ αυτό. Εξάλλου, τον είχαμε γνωρίσει νωρίτερα καθώς ήταν και στο πλήρωμα του σκάφους που μας έφερε στο νησί. Το βραδάκι, μετά από μια σύντομη λειτουργία στο εκκλησάκι του νησιού, κατευθυνθήκαμε στο προαύλιο του σχολείου, όπου θα λάβαινε χώρα το γλέντι. Εκεί μας υποδέχτηκε χαμογελαστός για άλλη μια φορά ο Νεκτάριος και αφού μας τοποθέτησε στο τραπέζι, σέρβιρε τα ποτά και συνέχισε, τρέχοντας, τις ετοιμασίες των υπόλοιπων τραπεζιών.
Ο πρόεδρος της κοινότητας είναι φυσικά ο πρώτος πολίτης του νησιού. Ανέλαβε να μας δείξει το όμορφο χωριό του, τους πλακόστρωτους δρόμους, το φρεσκοβαμμένο γραφείο της κοινότητας, τον προβληματικό υπολογιστή που δεν υπήρχε άνθρωπος να τον επιδιορθώσει και φυσικά ήταν και ο πρώτος να σύρει τον χορό στο γλέντι του τόπου του. Το γλέντι από την άλλη ήταν ένας πραγματικός θρίαμβος. Η διοργάνωση του γλεντιού έγινε απο τον Πολιτιστικό Σύλλογο "ΥΕΤΟΥΣΑ" με μεγάλη επιτυχία. Όσο περνούσε το βράδυ τόσο ζωντάνευε και τετρακόσια περίπου άτομα ήταν για ώρες ατελείωτες σε συνεχή κίνηση. Χόρευαν, τραγουδούσαν, μιλούσαν με γνωστούς, φίλους και συγγενείς, λέγανε αστεία και ότι άλλο γίνεται σε μια παραδοσιακή τοπική γιορτή. Η αγάπη γέμιζε τον χώρο και έδινε ώθηση στον χορό που δεν σταματούσε ποτέ.
Κάποια στιγμή ο Νεκτάριος αφού τελείωσε με τα πολλά-πολλά θελήματα κάθισε στο τραπέζι και απολάμβανε το ποτό του μαζί μας, αστειευόμενος. Έπειτα σηκώθηκε στην πίστα να χορέψει ένα ζεϊμπέκικο και από πίσω του και ο πρόεδρος να του χτυπάει παλαμάκια. Η αλήθεια είναι ότι σε αυτή την γωνιά της Ελλάδας ο καθένας έχει οριοθετήσει τον ρόλο του. Ο πρόεδρος είναι η ψυχή της κοινότητας και ο πρώτος πολίτης του νησιού. Οι υπόλοιποι συμπαρατάσσονται δίπλα του για να επιβιώσουν όσο το δυνατόν καλύτερα σε αυτό το μικρό και φιλόξενο μέρος. Αυτό κάνει τον πρόεδρο πρώτο μεταξύ ίσων. Έτσι η καθημερινότητα αλλά και οι γιορτές τους είναι ολοζώντανες και <<μυρίζουν>> Ελλάδα και αγάπη, λέξεις που εμείς οι υπόλοιποι έχουμε αρχίσει να ξεχνάμε.
Υ.Γ Ευχαριστώ πολύ τον κ. Κοττορό και την σύζυγο του κα Όλγα που μας δέχτηκαν και μας φιλοξένησαν σαν δικούς τους ανθρώπους καθώς και την Έπαρχο της περιοχής κα Συφουνιού για την ευγενική πρόσκληση.