Σήμερα ήταν ημέρα κουρέματος. Μία φορά το μήνα κάνω αυτή την αγγαρεία για να αισθάνομαι και να δείχνω καλύτερα. Η κομμώτρια μου είναι μια γλυκύτατη κοπέλα αλλα συνήθως δεν έχουμε πολλές κουβέντες, έτσι δεν ξέρω και πολλά πράγματα γι ‘αυτήν. Σήμερα ήταν διαφορετικά, ίσως και λόγω της κρίσης οι άνθρωποι ξανοίγονται ευκολότερα ακόμα και σε αγνώστους για να τα ''πουνε'', οπότε την γνώρισα λίγο καλύτερα.
Μου μίλησε για το Βέλγιο όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε και την Ελλάδα που την υποδέχτηκε στα 23 της χρόνια. Την τεράστια διαφορά νοοτροπίας του πολίτη, τη σχέση της με το κράτος, πόσο δυσκολεύτηκε να εγκλιματιστεί κ.α. Όλοι βέβαια τα έχουμε ακούσει αυτά από φίλους και συγγενείς του εξωτερικού αλλά εντύπωση μου έκανε η βαρύτητα που έδωσε στην παιδεία που της προσέφερε αυτή η χώρα. Κάποια στιγμή ανέφερε :<<Δεν μπορώ να βλέπω τα παιδιά να τελειώνουν την σχολική χρονιά και να πετάνε ή να καίνε τα βιβλία τους. Τα δικά μας βιβλία τα πληρώναμε στην αρχή της χρονιάς και την επόμενη τα πουλούσαμε στους καινούριους μαθητές της τάξης. Και μάλιστα σε όσο καλύτερη κατάσταση τα διατηρούσαμε τόσο καλύτερη τιμή θα μπορούσαμε να πετύχουμε>>...
Το απόγευμα ψάχνοντας στο internet για την χώρα αυτή βρήκα πολλές ομοιότητες με την Ελλάδα, 10 εκατομμύρια πληθυσμός, παραπλήσια έκταση, πόλεμοι, εμφύλιοι, απελευθερώσεις από μισητούς εχθρούς κ.α. αλλά και πολλές διαφορές όπως μικρή ανεργία, ισχυρή κοινωνική πρόνοια, υπερσύγχρονο συγκοινωνιακό δίκτυο . Στο τέλος της σελίδας είχε μια παραπομπή στην Βελγική Στατιστική Υπηρεσία. Με την βοήθεια του μεταφραστή της Google άρχισα να διαβάζω μερικά θέματα και ένα πράγμα μου κίνησε την περιέργεια. Στο τέλος αρκετών από τις αναλυτικότατες, ομολογουμένως, σελίδες σχετικά με τις ρυθμιζόμενες τιμές, τη διανομή ποσίμου ύδατος, τα ταξί, την καλωδιακή τηλεόραση ή τα φάρμακα υπήρχε ένας σύνδεσμος για προώθηση καταγγελίας σε περίπτωση παρανομίας ή παρατυπίας στο αντίστοιχο κάθε φορά θέμα με σκοπό την προστασία του καταναλωτή.
Στην Ελληνική Στατιστική Υπηρεσία, όπως μου έλεγε το ένστικτο μου, δεν βρήκα κάτι τέτοιο. Το Ελληνικό κράτος ίσως δεν θεωρεί υποχρέωση του να προστατέψει τους καταναλωτές και αυτοί με τη σειρά τους ίσως να πιστεύουν ότι η καταγγελία ισοδυναμεί με ρουφιανιά και το αντιμετωπίζουν στωικά με τις γνωστές φράσεις <<έλα μωρέ, εγώ θα σώσω την Ελλάδα…>>, <<απο το Θεό να το 'βρει>> κ.α. Το Βελγικό κράτος από την άλλη θεωρεί αδιανόητο ότι κάποιο ''μαγαζί'' θα παραπλανήσει έναν πολίτη και την επόμενη ημέρα θα είναι ανοιχτό για να το ξανακάνει. Επίσης θεωρεί ότι η καταγγελία είναι μια πράξη ευθύνης απέναντι στον συνάνθρωπο, ωστε να μην πέσει και αυτός στα δίχτυα του απατεώνα. Σε αυτό το δύσκολο μονοπάτι της ιστορίας και στα πρόθυρα της γενικής χρεοκοπίας νομίζω ότι πρέπει να επιλέξουμε άμεσα και υπεύθυνα τι θέλουμε να είμαστε ''Βέλγοι'' ή ''Έλληνες''.