Πολύς κόσμος συμφωνεί με την προσπάθεια περιορισμού σπατάλης των κρατικών δαπανών, με τις εφορίες που βγάζουν στο σφυρί ακίνητα μεγαλο-οφειλετών, με την κατάργηση άχρηστων οργανισμών, με την διακοπή λειτουργίας επιτροπών, με το ψαλίδισμα bonus των golden boys και πολλά άλλα.
Εκεί που δεν συμφώνησε ποτέ κανείς είναι με το ψαλίδισμα αδιακρίτως των εισοδημάτων του δημοσίου. Οποιοσδήποτε έπαιρνε από 700 εως 25.000 ευρώ το μήνα είδε το εισόδημα του να μειώνεται κατά 10%. Ο μεν πρώτος έχασε 70 ευρώ και ο δεύτερος 2.500 ευρώ αλλά πιο πολύ ''πόνεσαν'' τα 70 ευρώ. Και αυτό γιατί δόθηκε το λάθος μήνυμα στον ''φτωχό'' ότι θα πληρώσει για την κρίση. Παρ’ όλες τις διαβεβαιώσεις προεκλογικά ότι μόνο αυτός δεν φταίει.
Σε όλες σχεδόν τις χώρες που πάρθηκαν παρόμοια μέτρα προστατεύθηκε ένα πλαφόν κάτω από το οποίο δεν πειράχθηκε τίποτα. Αυτό θα έπρεπε να συμβεί και εδώ. Να πουν ότι πχ από 1.500 ευρώ και κάτω δεν ακουμπάμε τίποτα. Από κει και πάνω έχει πολύ πράμα να κόψεις αν πραγματικά το θέλεις. Αντίθετα για να μαζέψει ένα σχετικά ασήμαντο ποσό (περίπου 700 εκ.) εκνεύρισε και έφερε απέναντι του ολόκληρη την ελληνική κοινωνία.
Τώρα έρχεται το δεύτερο κύμα με το ενιαίο μισθολόγιο. Εκεί θα κριθούν όλα για την κυβέρνηση, κατά την ταπεινή μου άποψη. Εκεί θα φανεί αν έχει πραγματικά την πρόθεση να προστατέψει τα χαμηλά εισοδήματα και να τα ενισχύσει ή αν θα επιλέξει να διαφυλάξει για άλλη μια φορά τα ρετιρέ και τα τερατώδη προνόμια που διατηρούν για δεκαετίες. Στην περίπτωση που επιλέξει το δεύτερο θα βρεθεί απευθείας στην θέση του Καραμανλή μετά την ΔΕΘ του 2008. Θα κυβερνάει με το πιστόλι στον κρόταφο και θα περιμένει να ακούσει το ''κλικ''.