Στην Ελλάδα υπάρχουν εργαζόμενοι τριών ταχυτήτων.
1) Στην πάνω κλίμακα είναι οι προύχοντες των ΔΕΚΟ, που τόσα χρόνια δανείζονται με εγγυήσεις του ελληνικού δημοσίου και πληρώνουν μισθούς και επιδόματα. Ισολογισμοί παρωδίες με τα έξοδα στις περισσότερες των περιπτώσεων διπλάσια και τριπλάσια από τα έσοδα. Η επίσημη δικαιολογία είναι ότι κάνουνε κοινωνική πολιτική. (Όποιος πιστεύει ότι το ρεύμα του είναι πάμφθηνο να σηκώσει το χέρι)
2) Έπειτα είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι του στενού δημόσιου τομέα. Η πλειοψηφία (πλην εφοριακών, τελωνειακών, δικαστικών κλπ) αμείβονται με 1500 ευρώ. Ίσα ίσα τα βγάζουν πέρα με παιδιά σκυλιά κλπ αλλά αν δουλεύει και η σύζυγος τα καταφέρνουν.
3) Οι σύγχρονοι δούλοι του σήμερα (πλην των ειδικευμένων που τους έχει πράγματι ανάγκη η εταιρία) οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα αμείβονται με τον βασικό, 700 ευρώ στην καλύτερη και από ωράρια άστα. Τραβάνε κουπί στη γαλέρα μέχρι νεοτέρας χωρίς το δικαίωμα να έχουν παράπονο. Σε περίπτωση εγκυμοσύνης ή προβλήματος υγείας βέβαια πετάγονται στο δρόμο χωρίς δεύτερη κουβέντα.
Το παράδοξο είναι ότι η Τρίτη κατηγορία είναι η πολυπληθέστερη. Το 80% του δικομματισμού οφείλεται σε μεγάλο βαθμό σ’ αυτούς. Τώρα πως το ανέχονται όλο αυτό είναι μια καλή ερώτηση. Πώς μπορούν να δουλεύουν σαν τα σκυλιά για να τρέφουν όλα τα κοπρόσκυλα μένει να απαντηθεί. Όχι βέβαια ότι οι δύο πρώτες κατηγορίες αποτελούνται αμιγώς από κοπρόσκυλα, κάθε άλλο. Ένα σεβαστό ποσοστό όμως δεν έχει λόγο ύπαρξης και στο εγγύς μέλλον θα σταματήσει να υπάρχει.