Πριν τις εκλογές του Οκτώβρη του 2009, σαν υπεύθυνος πολίτης αποφάσισα να καθίσω στο λάπτοπ μου και να ψάξω την πορεία του ανθρώπου που λέγεται Γιώργος Παπανδρέου. Μπήκα λοιπόν στα ''ΝΕΑ'' πήγα στην αναζήτηση ειδήσεων και πληκτρολόγησα ''Παπανδρέου''. Μου έβγαλε κάποιες χιλιάδες ειδήσεις ως αποτέλεσμα και αποφάσισα να μεταφερθώ στην περίοδο 1996-2004 που κατείχε κυβερνητικές θέσεις και να βρω το ''έργο'' του.
Έφτιαξα λοιπόν έναν μεγάλο φραπέ, κάθισα αναπαυτικά στην θέση μου και για ώρες πολλές περιπλανήθηκα στα νέα των ''ΝΕΩΝ''.
Τι βρήκα? Ταξίδια. Πολλά ταξίδια κυρίως σε Τουρκία, Αμερική και λιγότερα στο υπόλοιπο του κόσμου. Πέρα από αυτά? Συναντήσεις. Με πολύ κόσμο. Με υπουργούς, πρεσβευτές, στελέχη κρατικών μηχανισμών και ιδιωτικών ετικετών. Πέρα από αυτά δεξιώσεις, μίτινγκ, υπογραφές μνημονίων χαμηλής έντασης, φόρουμ κλπ.
Μετά από μερικές εκατοντάδες αποτελέσματα που επικεντρώνονταν σε περιγραφή γεγονότων αποφάσισα να επιμείνω περισσότερο σε γνώμες παρά σε γεγονότα για να βρω επιτέλους τι κερδίσαμε από όλες αυτές τις συναντήσεις. Τι βρήκα? Τίποτα...
Τόσα χρόνια ταξιδιών, συναντήσεων και διαπραγματεύσεων και τίποτα το χειροπιαστό. Μια συνθήκη ρε παιδί μου που να δεσμεύει κάποιον λαό απέναντι μας σε κάτι. Το απόλυτο τίποτα.
Η αλήθεια είναι ότι δυσανασχέτησα λίγο. Σκέφτηκα, ένας άνθρωπος με τέτοια πορεία, τι τύχη μπορεί να έχει σαν πρωθυπουργός της χώρας?
Την απάντηση την βλέπω ανάγλυφα ζωγραφισμένη μπροστά μου σήμερα. Υπάρχει διάχυτη, σε μερίδα της κοινωνίας, η άποψη ότι ο πρωθυπουργός μας θα ένιωθε πιο άνετα ως πρόεδρος μιας Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης με εξειδίκευση πάνω στην κλιματική αλλαγή του πλανήτη εως το 2060. Ωστόσο εμείς τον εξουσιοδοτήσαμε να ενεργεί αντί υμών σε εθνικό επίπεδο μέχρι το μακρινό και σκοτεινό 2013. Τότε θα ''ξαναμιλήσουμε''.
Τι θα πούμε άραγε?